مقاله نقش روانشناسی در ادبیات (معاصر)

مقاله نقش روانشناسی در ادبیات (معاصر) و بررسی رابطه روانشناسی و ادبیات

چکیده مقاله:

این مقاله در مورد نقش روانشناسی در ادبیات است که کل مفهوم آن این است که امروز با رشد و تکاپوی جامعه، ادبیات هم رشد داشته است و به غیر از مفاهیم اخلاقی و زیباشناسی یک فهم جدید به نام روانشناسی در آن وارد شده است.

و رابطه روانشناسی و ادبیات در عصر امروز یک امر حیاتی است چون خوانندگان فهم آنها بالاتر رفته و نگرش جدیدی بر نوشته ها دارند.

خلاصه مقاله این است که رابطه ادبیات با روانشناسی را می توان از نوشته و افکار نویسنده درک کرد که چه رابطه ای را ایجاد کرده است و یک آثار خلق کرده که مخاطبان فراوانی دارد.

این تحقیق که روش آن میدانی یا کتابخانه ای است از چند کتاب گرفته شده است و از مقالات اینترنتی هم استفاده شده است و متمرکز به افکار کتاب و مقالات می باشد. چکیده این تحقیق در واقع می خواهد بگوید که ادبیات امروز خارج از روانشناسی نمی باشد چون هر نوشته ای که خلق می شود باید دارای روح و تازگی باشد که آن روح را روانشناسی می گوییم تا شخص بتواند با افکار سالم آن اثر را بخواهد و از آن لذت برد. ...

رابطه ادبیات و روانشناسی

رابطه ی ادبیات و روانکاوی رابطه ی دو نظام اندیشه است که با نشانه شدن زبان و متن شدن ناخودآگاه به یکدیگر شبیه می شوند، ساختار ادبیات ساختار کلی ذهن است نه یک ذهن خاص و رابطه ای این دو برخورد دو نیروی برابر و هم توان است، هر نظام زبانی از دیدگاه ژاک لاکان ناخود آگاهی دارد که سبب باز بودن متن به روی معناهای بی پایان می شود و با هر برخورد می توان معنایی تازه بیرون کشید و یا همه ی معناهای دیگر را به پرسش کشید، لاکان و دریدا بر همین اساس ناخودآگاه فروید را بازخوانی کرده و دستاوردهای انقلاب روانکاوی فروید را برای شناخت شناسی زبان بکار می گیرند و نهایتا بسیاری از کژ خوانی های او را به چالش می گیرند، در روانکاوی فروید ناخودآگاه از سرکوب امیال شکل می گیرد اما لاکان با گذشتن از شبکه ی هنجارهای زبان ناخودآگاه از سرکوب امیال شکل می گیرد اما لاکان با گذشتن از شبکه ی هنجارهای زبان ناخودآگاه و خودآگاه را شکل میدهد، از نگاه او برخلاف 5 دیدگاه ناخودآگاه تاریک نیست و پس از خود اگاه شکل نمی گیرد بلکه همزمان با اوست و پیوند میان این دو همان شبکه ی زبانی است که در آن تولید شده اند، به عبارت دیگر ناخودآگاه صدای سخن خودآگاه است که شخص زبانش را نیاموخته است، در مدل لاکانی ناخودآگاه روانکاور دقیقا مانند ناخودآگاه بیمار مورد توجه است سپس روایت بیمار و روانکاو برابر نهاده می شود، او این مدل را برای منتقد و متن نیز تایید می کند.

به گفته ی لاکان کاسی که ناخودآگاه متن را می خواند برای فهمیدن "من" درون خود می کوشد، او با باز تولید متن در آن دخالت می کند ولی به این مداخلات با تردید می نگرد و کنش خواندن را مورد تحلیل قرار می دهد نه نویسنده یا خواننده، کشاکش میان خواندن و ظرفیت های نهفته ی متن را آشکار می کند ...

فهرست مطالب مقاله

چکیده مقاله

مقدمه

تعریف روانشناسی و تاریخچه آن

روانشناسی و ادبیات

مفهوم هنر

رابطه ادبیات و روانشناسی

روانشناسی هنر و ادبیات عرفانی

مثال روانشناسی در ادبیات و اشعار سهراب سپری ( شاعر معاصر)

نتیجه گیری

منابع